بعضی وقت ها یک قدم را اشتباه برمیداری ، بعدترش میفهمی که اشتباه آمده ای ولی آنقدر شهامت نداری که بر گردی، پشیمانی ولی دلت میخواهد تا انتهای این بیراهه گمراه کننده شیطانی پیش بروی....

حتی اگر بدانی که خدا دارد امتحانت میکند حتی گاهی وقتها بینا بینش استغفر الله ای هم بگویی ...

خدایا ببخش اگر صدها قدم را اشتباه آمده ایم ولی به روی خودمان نمی آوریم وهنوز دوتا هایمان را چهارتا نمی کنیم و هنوز طلب کارت هستیم ...ببخش

ببخش اگر تا انتهای بیراهه جلو می رویم بی آنکه به جلوی راه نگاه کنیم ....ببخش اگر به پل های خراب پشت سرمان هم اهمیت نمی دهیم حتـــــــــــــــــی....

استغفرالله ربی و اتوب الیه ...

وحتی این حدیث هم آرامم نمی کند حضرت خدا :

<امیرالمومنین(ع) : گناهی که تو را مغموم سازد بهتر است از کار نیکی که تو را شاد و مغرور گرداند >


+مگذار که عشق به عادت دوست داشتن تبدیل شود .

مگذار که حتی آب دادن گلهای باغچه به عادت آب دادن گل های باغچه تبدیل شود!
عشق به دوست داشتن و سخت دوست داشتن دیگری نیست . پیوسته نو کردن خواستنی ست که خود پیوسته خواهان نو شدن است و دگرگون شدن.